پاستیل های بنفش

 دستم را انداختم دور کمرش و زور زدم. انگار شیری را بغل کرده بودم; یک تن وزن داشت.

 کرنشا پنجه هایش را فرو کرده بود توی لحافی که بچگی ها, عمه بزرگم, ترودی, برایم بافته بود. ناامید شدم و ولش کردم.

 کرنشا پنجه هایش را کشید بیرون و گفت: ببین! من نمیتونم تا وقتی کمکت نکردم, برم. دست من نیست که!

 -پس دست کیه؟

 کرنشا با همان چشم های تیله ای و سبزش به من خیره شد; پنجه هایش را گذاشت روی شانه ام. بوی کفِ صابون و نعناع می داد.

 گفت: تو جکسون...دست توئه.

 بنظرت کرنشا کیه و چرا میخواد به جکسون کمک کنه؟